All posts by Poetry without Fear

কবিতা হওক শিল্পীৰ তুলিকাৰে অঁকা নগ্ন শৰীৰ

ডাঃ প্ৰদীপ কুমাৰ চেলেং

ডাঃ প্ৰদীপ কুমাৰ চেলেং
১. ''কবি হওক পৃথিবীৰ প্ৰেমিক আৰু পৰ্যটক
     ধান খেতি, টান ৰ'দ, বাঢ়ি অহা নদী
     বীজ হওক, শুকানত গজে তাৰ   
     কণ-কঠীয়া...''
     (ঘৰ-গোনা বলধৰ কবিতা, চেনীৰাম গগৈ)

২. ''কবিতা বোধ মোৰ নাই
     তথাপি শব্দসজ্জাৰ কছৰৎ কৰোঁ
     জীৱনৰ বোধো মোৰ নাই
     মাথোন
     জীৱনবীক্ষাই মোক
     শব্দবোৰ সজাই চোৱাৰ
     যাচিছে প্ৰেৰণা
     শব্দ জীৱন
     জীৱন কবিতা''
     (গৰু আৰু অন্যান্য কবিতা, কল্যাণ ভূঞা)

৩. ''তাৰো আগলৈ উভতি গৈছোঁ-
      কবিতাটোৰ জন্মৰ আগৰ  
      সময়খিনিলৈ-   
      হৃদয়, মগজুত উচপিচাই থকা সেইটো     
      কবিতা নাছিল
      আছিল দুটা শব্দ-'প্ৰেম' আৰু  
      'কবিতা'''
      (বলধাৰোহী, প্ৰকল্প ৰঞ্জন ভাগৱতী)
      এয়া হ'ল তিনিখন কবিতাৰ কিতাপৰ তিনিটা ভিন্ন ভিন্ন স্তবক। 

      মোক যদি কবিতা ভাল পোৱা এজন পঢ়ুৱৈ হিচাপে কোনোবা বন্ধুৱে সোধে গৰুক লৈ কবিৰ এয়া আকুলতা নে বিৰাগ? কল্যাণ ভূঞাৰ 'গৰু' কবিতাটোৰ বিষয়ে বিশিষ্ট সমালোচক ড আনন্দ বৰমুদৈয়ে কিতাপখনৰ পাতনিত লিখিছে, ''গৰু কবিতাটোৰ স্বকীয় বিশিষ্টতা হৈছে ইয়াৰ নিৰ্মাণ আৰু বিষয়।'' মোৰো অনুভৱ হৈছে ইয়াত গৰুৰ প্ৰতি একো আকুলতা নাই। কিতাপখনৰ নামটো দেখিহে তেনে অনুভৱ হৈছে। কিতাপ তিনিখনত থকা এটা এটা কবিতাহে গৰুক লৈ লিখা। বাকীবোৰ নহয়। তেনেহ'লে আমাক মূৰ্খ সজাবলৈ কবিয়ে এই পন্থা লৈছে নেকি? বৰমুদৈছাৰেও লিখিছে, ''গৰুক মূৰ্খ বুলি অনাহকতে ধৰি লোৱাৰ কাৰণ বিবৃত কৰা হৈছে''। (কল্যাণ ভূঞাৰ কবিতা : আনন্দ বৰমুদৈ) ইয়াত গৰুটো এটা চিত্ৰকল্প হিচাপে ব্যৱহৃত হৈছে নেকি নাজানো। সংকলনকেইখনৰ ইমানবিলাক সুন্দৰ সুন্দৰ অন্যান্য কবিতা থকাতো কিয় সেই 'গৰু' কবিতাকেইটাক প্ৰাধান্য দিয়া হ'ল ইও সাধাৰণ পঢ়ুৱৈ এজনৰ বাবে দুৰ্বোধ্য। সাধাৰণ অৰ্থত গৰুক 'ভোট ভিক্ষাৰী'ৰ চিহ্ন, ছীম্বল কিম্বা সৰল অৰ্থত নেতাৰ ৰাজনৈতিক 'ইছ্যু' হিচাপেও ধৰি ল'ব পাৰি নেকি ? সেইযে আগে ভোট দিবলৈ যাওঁতে তোৰ-মোৰ ককা-আইতা, নিচাদেউ-আপাদেউ, গৌৰখকাই, ৰৌচনকাই, পইতুৰ বাবা-মাহঁতে বলধহালত চাপ মাৰি কাক ভোট দিলে ক'বলৈ মানা বুলি নিজৰ ঘৰৰ মানুহকে কোৱা নাছিল, 'কেলেই কম।' 

       পুৱাই কবি বন্ধু এজনক মনত দুখ দিলোঁ নেকি?  হাই স্কুলত পঢ়ি থকা দিনৰ পৰাই বন্ধুৱে কবিতা লিখাৰ কথা জানো । কিন্তু কবি হিচাপে তেওঁ পৰিচিত হৈ থাকিল তেওঁৰ একান্ত বন্ধুবৰ্গৰ মাজতে, কাৰণ তেওঁ কবিতা প্ৰকাশৰ বাবে নপঠিয়াইছিল। কিন্তু কবি হিচাপে তেওঁৰ বায়'ডাটা বৰ্ণাঢ্য। ঘুণাসুঁতিত প্ৰতিবছৰে ১৯ ফেব্ৰুৱাৰীত অনুস্থিত হোৱা কবি সন্মিলনৰ ১৯৯৭ চনত হোৱা কবি-সন্মিলনখন তেওঁ সঞ্চালনা কৰিছিল, যিখন সন্মিলনত হোমেন বৰগোহাঞি, য়েছে দৰজে ঠংছিও উপস্থিত আছিল । বৰগোহাঞিয়ে তেওঁক কৈছিল, ''আপুনি প্ৰকাশৰ বাবে কবিতা নপঠিয়াই কিয়? বেয়া হৈছে ভাবি নে সম্পূৰ্ণ হোৱা নাই বুলি?'' বৰগোহাঞিয়ে খুজি নি তেওঁৰ কবিতা এটা আমাৰ অসম কাকতত প্ৰকাশ কৰিছিল । তাৰ পাছতো তেওঁৰ কবিতা কোনো কাকত আলোচনীত নেদেখিলোঁ, নপঠিয়ালে। ফেইচবুকত এতিয়া জীৱনৰ বিয়লি পৰত বন্ধুৱে  কবিতা পোষ্ট কৰিবলৈ লৈছে। এয়া বৰ ভাল লগা খবৰ মোৰ বাবে। ফেইচবুকৰ দ্বিতীয় কবিতাটো তেওঁ মোৰ হাতত তুলি দি লিখিছিল, ময়েই তেওঁৰ কবিতাৰ প্ৰথম পঢ়ুৱৈ বুলি । প্ৰথম কবিতাটো অৱশ্যে শ্ৰীমতীৰ বাবে-- 

   ''তুমি নদী হওঁ বুলি কোৱাচোন
    মই এতিয়াই 
    মোৰ বুকু খান্দি বান্ধি দিম
    দুটি পাৰ
    দুৰ্বাৰ গতিৰে
    বৈ যাব
    মোৰ বুকুৰ মাজেৰে
    তুমি নদী হৈ বৈ আহি
    বুৰাই দিয়া 
    প্ৰেমেৰে বন্ধোৱা
    তৃষ্ণাতুৰ
    মোৰ দুয়োটিপাৰ''
 ফেইচবুকত আপলোড কৰি তেওঁৰ শ্ৰীমতীৰ হাতত তুলি দিয়া কবিতাটোৱে অনুৰাগে ৰঞ্জিত কৰে মন। এইযে তেওঁ কবিতাটো শ্ৰীমতীৰ নামত উৎসৰ্গা কৰিছে ইয়াৰ দ্বাৰাই কবিৰ (কবি শব্দটো মই ব্যাপক অৰ্থত ব্যৱহাৰ কৰিছোঁ।) অন্তৰখন পত্নীৰ প্ৰতি কিমান দায়বদ্ধ অনুমান কৰিব পাৰিছোঁ । কবিয়ে ইয়াত জুখি জুখি ব্যৱহাৰ কৰা শব্দৰ ইফাল-সিফাল হ'লে কবিয়ে দুখ পাব। 
      
    কবিজন সকলো পঢ়ুৱৈৰ প্ৰতি দায়বদ্ধ হ'লে ভাল। পঢ়ুৱৈক একাষৰীয়া কৰি কবি কাৰোবাৰ সপক্ষত থকাটো উচিতনে ?

         "গীত আৰু কবিতাত
           সেউজীয়া জোনাকৰ ঢল
           তলত উত্ৰাৱল বুকু
           বুকুত সপোনৰ সাক্ষী তুমি
           তুমি মোৰ বসন্তৰ সেউজীয়া বা'' 
           (তুমি মোৰ বসন্তৰ সেউজীয়া বা ) 

      এয়া অন্য এটা কবিতা যিটো কবিতা তেওঁ কোনোবা কবিতা পঢ়ি ভাল পোৱা অনুৰাগীৰ হাতত তুলি দিছিল। ''কবিতা ইমান ভয় ভীতহীন হব পাৰেনে?'' বন্ধুক ক'লোঁ।

     ''কবিতাটো ব্যক্তিকেন্দ্ৰিক নহ'লনে। এনেকুৱা ব্যক্তিকেন্দ্ৰিক কবিতা লিখিলে পঢ়ুৱৈ তই নাপাবি। ফেইচবুকত আপলোড কৰা কবিতাটো যিগৰাকী বান্ধৱীৰ (ভন্টিও হ'ব পাৰে) নামত উৎসৰ্গা কৰিছ তেওঁ দেখোন কৃতজ্ঞতা প্ৰকাশ কৰি শব্দ এটাও লিখা নাই । মাত্ৰ লাইক কৰি থৈছে।''
      
     ভূপেনদাই সমূহৰ বাবে গীত গাইছিল। কবিতাই সমূহ পঢ়ুৱৈৰ হৃদয়ত আঘাত কৰিব নোৱাৰিলে, কবিতা কেৱল কবিৰ অনুৰাগীৰ মাজতে আৱদ্ধ হৈ থাকিলে, ইয়াতকৈ দুৰ্ভাগ্যজনক কথা কবিতাৰ পঢ়ুৱৈৰ বাবে একো নাথাকিব।

     বিশিষ্ট চিন্তাবিদ বিমল ফুকনৰ বিষয়ে হোমেন বৰগোহাঞিয়ে লিখিছিল, ''ইংলেণ্ডৰ বিখ্যাত মানচেষ্টাৰ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পৰা ইলেক্ট্ৰিকেল ইঞ্জিনীয়াৰিং বিষয়ত ডক্টৰেট উপাধি অৰ্জন কৰা বিমল ফুকনে বহু বছৰ তৈল ইঞ্জিনীয়াৰ হিচাপে মধ্যপ্ৰাচ্যত বাস কৰি ভাটি বয়সত গুৱাহাটীত থিতাপি লৈছে। এতিয়া তেওঁ এজন সফল ব্যৱসায়ী। কিন্তু তেওঁ তাতোকৈ বেছি সফলতা অৰ্জন কৰিছে এজন সুপণ্ডিত লেখক হিচাপে। জীৱনৰ ভাটি বয়সত লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰি তেওঁ অতি কম সময়ৰ ভিতৰতে এজন মননশীল প্ৰভাৱশালী লেখক হিচাপে নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰিছে।" 

    বিমল ফুকনে কবিতাও লিখিব পাৰিলেহেঁতেন।  মই আমাৰ অসম কাকতত লিখিছিলোঁ, ''আমাৰ অসমত এতিয়া কবিতাই 'প্ৰথম কলম'তো ঠাই পাইছে । ঠাই পাইছে 'সম্পাদকলৈ চিঠি' শিতানতো । 
     'কোনোবা কাহিনীতে বিয়াৰ ভোজ খাইছিলোঁ
     হিংৰীজান বাগানৰ বৰকেৰেণীৰ ঘৰত
     শীতৰ সেমেকা ৰাতি উজাগৰে আছোঁ
     বসন্তৰ অপেক্ষাত ।'' ( ১ জানুৱাৰী, ২০১৪, আমাৰ অসম, বিমল ফুকন) ।
           
        ফেইচবুকত আপলোড কৰা কিছু  সংখ্যক কবি ইমানেই জনপ্ৰিয় যে তেওঁলোকৰ কবিতা আপলোড কৰাৰ কিছু সময়ৰ পিছতে শ শ লোকে আদৰি লয় । ইমান 'জনপ্ৰিয় কবিতা' লিখাৰ পিছতো কিছু সংখ্যক কবিৰ কবিতাৰ গতি-প্ৰকৃতিৰ একো পৰিৱৰ্তন-উত্তৰণ হোৱা নাই কিয়? 

     সুখৰ বিষয় যে আজি কালি কবিসকলক সমাজে সম্ভ্ৰমেৰে চোৱা হৈছে। জনপ্ৰিয় নহ'লেও বহুতৰ কবিতা বৌদ্ধিক মহলৰ দ্বাৰা সমাদৃত হৈছে। এনে কবিৰ সংখ্যা আঙুলিৰ মূৰত গণিব পৰা হৈ থকা নাই।
 
     কবিতা অনলাইন পঢ়িবলৈ পোৱাৰ পিছত কিছু কিছু কবিয়ে নিজে নিবিচৰাকৈ এজাক তোষামোদকাৰীৰো সৃষ্টি হৈছে।

প্ৰদীপ কুমাৰ চেলেং এগৰাকী চিন্তাশীল লেখক আৰু সুচিকিৎসক।

কবিতাই মগজুৰ দুৱাৰ খুলি দিয়ে

প্ৰাঞ্জল বৰা

প্ৰাঞ্জল বৰা

এজন শিক্ষিত ব্যক্তি হিচাপে কবিতাৰ সৈতে আপোনাৰ সম্পৰ্কটো কেনে ধৰণৰ?

কবিতা হৈছে বুদ্ধি আৰু চিন্তা শক্তিৰ সম্পদ৷ এই প্ৰসংগতেই কবিতাৰ সৈতে এটা সম্পৰ্ক গঢ় লৈ উঠিছিল৷

আপুনি কবিতা কিয় পঢ়ে?

কিছু কবিতাই মগজুৰ দুৱাৰ টুকুৰিয়াই খুলি দিয়ে৷ সেই বাবেই নপঢ়োঁ বুলি ভাবিও বাৰে বাৰে পঢ়িবলগীয়া হয়৷

কেনে ধৰণৰ কবিতাই আপোনাক তৃপ্তি দিয়ে?

কবিতাই সদায় বাস্তৱক তুলি ধৰিব পাৰিব লাগে৷ যিবোৰ কবিতাই ৰূঢ় বাস্তৱক তুলি ধৰিব পাৰে তেনে কবিতাহে প্ৰিয়৷

সাম্প্ৰতিক অসমীয়া কবিতা সম্পৰ্কে আপোনাৰ ধাৰণা কি?

বহু ক্ষেত্ৰত ৰোমাণ্টিচিজিমৰ পৰা এতিয়াও ওলাই আহিব পৰা নাই৷

কবিসকলৰ প্ৰতি আপোনাৰ কি আহ্বান?

নতুন নতুন চিন্তাৰে কবিতাৰ মাজেৰে সাম্প্ৰতিক সময়ক দাঙি ধৰিব লাগে৷

প্ৰাঞ্জল বৰা এগৰাকী সাংবাদিক। সম্প্ৰতি তেওঁ প্ৰতিদিন টাইমছ নামৰ নিউজ চেনেলত কৰ্মৰত।

The Patch of Blooming Mustards

By Chandrakumar Agarwala

Yoking me the oil-press of life
What fun do you make of me?
Whirling in the drudging rounds
I’ve fallen into an awful illusion.
To what end is this pressing
Of mustards in such measure?
The oilman will press to supply the world:
Why am I enmeshed in?
Let me free I’ll return to watch
The patch of mustards in bloom,
That—full of butterfly wings—
Has kept me entranced still
Since those dream-like days
Of my childhood.

Translated by Uttam Duorah

Chandrakumar Agarwala (b.1867-d.1938)) was a notable Assamese poet and journalist.

Uttam Duorah, the translator, retired as the HoD, English, Women’s College, Tinsukia and is based in Tinsukia, Assam.

Click here to read the original Assamese poem.

কবিতা পঢ়োঁ ইয়াৰ প্ৰকৃতি আৰু গভীৰতা বুজিবলৈ

অক্ষয় জ্যোতি মহন্ত

অক্ষয় জ্যোতি মহন্ত

এজন শিক্ষিত ব্যক্তি হিচাপে কবিতাৰ সৈতে আপোনাৰ সম্পৰ্কটো কেনে ধৰণৰ?

প্ৰকৃততে কবিতাৰ লগত চেতন-অৱচেতন মনত প্ৰতিজন মানুহৰে সম্পৰ্ক থাকে; মাত্ৰ কিছুৱে সেই ভাব প্ৰকাশ কৰে আৰু আন কিছুৰ মনতে মনৰ ভাব ৰৈ যায় । অধ্যয়নৰ দিশে কবিতাৰ লগত মোৰ সম্পৰ্ক তাকৰ, অথচ কাব্যিক চেতনা আৰু প্ৰকাশভংগীয়ে সদায় আকৰ্ষণ কৰে ।

আপুনি কবিতা কিয় পঢ়ে?

কবিতা পঢ়োঁ প্ৰথমে ইয়াৰ প্ৰকৃতি আৰু গভীৰতা বুজিবলৈ। কবিতাৰ মাজেৰে মানুহৰ ভিন্নসুৰী মনোভাব আৰু সামাজিক বাস্তৱতাৰ স্বৰূপ বুজিব পাৰি আৰু এটা বিষয়বস্তু লক্ষ্য কৰাৰ ভিন ভিন দৃষ্টিভংগীৰ বিষয়ে জানিব পাৰি । তদুপৰি, কাব্যিক চিন্তা সৃষ্টিশীল মনৰ পৰিচয়। কবিতাই কম শব্দেৰে বহু কথা কয় । সেয়ে আধুনিক কবিতা পঢ়ি ভাল লাগে । ছন্দময় কবিতাবোৰ সাংগীতিক লয় আৰু সৰল প্ৰকাশভংগীৰ বাবে পঢ়োঁ ।

কেনে ধৰণৰ কবিতাই আপোনাক তৃপ্তি দিয়ে?

সেইবোৰ কবিতা পঢ়ি ভাল পাওঁ যিবোৰত কবিৰ স্বকীয় চিন্তা প্ৰতিফলিত হয় আৰু উপস্থাপনৰ শৈলী একঘেয়ামী নহয় । বিশেষকৈ কবিৰ অধ্যয়ন প্ৰতিফলিত হ’লেহে কবিতা পঢ়ি বেছি ভাল লাগে ।

সাম্প্ৰতিক অসমীয়া কবিতা সম্পৰ্কে আপোনাৰ ধাৰণা কি?

আধুনিক কবিতাৰ নিৰ্দিষ্ট শৈলী নথকা হেতুকে ইয়াক লৈ সম্পৰীক্ষা যথেষ্ট হয় । সেয়ে কিছু কিছুৰ হাতত কবিতাৰ গুণাগুণ কমি আহে । সেয়ে কবিতা লিখিবলৈ ইচ্ছা কৰা সকলে নিজৰ অধ্যয়ন, জীৱনৰ অভিজ্ঞতা আৰু সমাজ তথা পৃথিৱীখনক চোৱাৰ দৃষ্টিভংগী পূৰঠ কৰিব লাগিব ।

কবিসকলৰ প্ৰতি আপোনাৰ কি আহ্বান?

নিজৰ লিখন আৰু কথনশৈলীত অনাৱশ্যকভাৱে কাব্যিক সুৰৰ প্ৰলেপ নাসানিলে ভাল । ইয়াৰ আগৰ কথাখিনিতে এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ সোমাই আছে ।

অক্ষয় জ্যোতি মহন্ত ডুমডুমাৰ বীৰ ৰাঘৱ মৰাণ চৰকাৰী আদৰ্শ মহাবিদ্যালয়ৰ সমাজতত্ত্ব বিভাগৰ সহকাৰী অধ্যাপক।

কবিতা আমাৰ স্বাস্থ্যকৰ আৱেগ নিয়ন্ত্ৰণত সহায়ক হয়

মণিকা টেৰণপী

মণিকা টেৰণপী

এজন উচ্চ শিক্ষিত ব্যক্তি হিচাপে কবিতাৰ সৈতে আপোনাৰ সম্পৰ্কটো কেনেধৰণৰ?

কবিতাৰ সৈতে সম্পৰ্ক নতুন বুলি ক’লে ভুল কোৱা হ’ব যিহেতু আনুষ্ঠানিক শিক্ষাৰ প্ৰাৰম্ভতে কবিতাৰ সৈতে আমাৰ প্ৰথম চিনাকি। অৱশ্যে সময়ৰ বিভিন্ন স্তৰত কবিতাৰ প্ৰতি আমাৰ আগ্ৰহ আৰু দৰ্শনৰ তাৰতম্য ঘটে। আৱেগবিহ্বল জীৱ হিচাপে কবিতা আমাৰ স্বাস্থ্যকৰ আৱেগ নিয়ন্ত্ৰণত যথেষ্টখিনি সহায়ক হয়। কাৰণ বিখ্যাত ইংৰাজ কবি ওৱৰ্ডছ্ওৱৰ্থৰ মতে–“তীব্ৰ অনুভূতিৰ স্বাভাৱিক প্ৰকাশেই কবিতা।” কবিতাই আমাক উজ্জীৱিত কৰি তোলাৰ লগতে চাৰিওফালৰ পৰিৱেশ উপলব্ধি কৰিবলৈ শিকায়।

আপুনি কবিতা কিয় পঢ়ে?

সাহিত্যৰ আন আন শাখাৰ তুলনাত কবিতাৰ দৈৰ্ঘ্য কম। কবিতাৰ মাধ্যমেৰে, গভীৰ অৰ্থৱহ একো একোটা শব্দৰে এখন বহল জগতৰ সন্ধান কৰিবলৈ সমৰ্থ হওঁ। সেয়ে কবিতা মোৰ আটাইতকৈ প্ৰিয়।

কেনেধৰণৰ কবিতাই আপোনাক তৃপ্তি দিয়ে?

মেথিউ আৰ্নল্ডৰ ভাষাত কবিতা হ’ ল–“মূলতঃ জীৱন জিজ্ঞাসা৷” প্ৰকৃতি, জীৱন আৰু দৰ্শনৰ কবিতা মোৰ বাবে অধিক তৃপ্তিদায়ক। কাৰণ এনেবোৰ কবিতাই আমাক জীৱনৰ প্ৰতি জিজ্ঞাসা আনি দিয়ে। কবিতাই আমাক সামাজিক জগতত যুক্ত হ’বলৈ আৱশ্যকীয় বোধজ্ঞান দিয়ে আৰু আধ্যাত্মিক বিকাশ সাধন কৰি তোলে। কবি ড নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈৰ মতে–“কবিতা এক সৃষ্টি, য’ত তৰপে তৰপে সামাজিক পটভূমি, ব্যক্তিগত চেতন-অৱচেতন মনৰ প্ৰতিক্ৰিয়া তথা এটা জাতিৰ এটা সময়ৰ বৰ্ণাঢ্য মানসিকতা প্ৰকাশ পায়।”

সাম্প্ৰতিক অসমীয়া কবিতা সম্পৰ্কে আপোনাৰ ধাৰণা কি?

সাম্প্ৰতিক অসমীয়া কবিতাবোৰ খুব সুন্দৰ, সংবেদনশীল আৰু আশাব্যঞ্জক। কবিসকলে নিজৰ সাধনা, চিন্তাশক্তিৰে সাম্প্ৰতিক সময়বোৰ, আমাৰ জীৱনশৈলী, পৰিৱেশ-পৰিস্থিতিৰ লগতে প্ৰকৃতিৰ অপূৰ্ব সৌন্দৰ্যৰ কবিতাত প্ৰতিফলন ঘটাবলৈ কৰা প্ৰয়াসত সফল হোৱা যেন অনুভৱ হয়।

কবিসকলৰ প্ৰতি আপোনাৰ কি আহ্বান?

এটাই কথা ক’ব বিচাৰোঁ যে কবিতা জীৱনমুখী আস্থাৰ গীত হওক। প্ৰেম, বিশ্বাস তথা সমন্বয়ৰ সেঁতুখন মজবুতকৈ গঢ়ি তুলিবলৈ লেখক-কবিসকল সৃষ্টিত নিমজ্জিত হৈ ৰওক তাৰেই কামনা কৰোঁ।

মণিকা টেৰণপী এগৰাকী তৰুণ কবি আৰু সমাজসেৱী৷ তেওঁ কাৰবি আংলঙৰ ডিফুৰ বাসিন্দা৷

কবিতাত তৎসম আৰু তদ্ভৱ শব্দৰ প্ৰয়োগ

উদয় কুমাৰ শৰ্মা

উদয় কুমাৰ শৰ্মা
'তৎসম শব্দ' মানে হ'ল সংস্কৃতৰপৰা অবিকৃত অৱস্থাত আধুনিক ভাৰতীয় ভাষাত প্ৰচলিত হোৱা শব্দ। যেনে-- স্বপ্ন, শৃগাল। 'তদ্ভৱ শব্দ'ৰ অৰ্থ হ'ল সংস্কৃতৰপৰা প্ৰাকৃত ভাষা (যেনে-- 'বংক', 'ব'গন'; যাৰ অসমীয়া ৰূপ হ'ল-- 'বোকা', 'বেঙেনা')ৰ মাজেদি পৰিৱৰ্তিত হৈ আধুনিক ভাষালৈ অহা শব্দ। যেনে-- 'সপোন', 'শিয়াল'।
 
ভাষাক মিহি-সৰল কৰিবৰ বাবে কবিতাত, আমি সাধাৰণতে তদ্ভৱ শব্দহে ব্যৱহাৰ কৰোঁ; যেনে-- মাকৰ গাখীৰ, মাকৰ মৰম/চেনেহ; 'মাতৃৰ গাখীৰ' বা 'মাতৃৰ মৰম' বুলি নকওঁ আৰু নিলিখোঁও। কওঁ-- 'মাতৃ-দুগ্ধ', 'মাতৃ-স্নেহ'। ইয়াত, 'মাতৃ', 'দুগ্ধ', 'স্নেহ'  শব্দকেইটা তৎসম শব্দহে। অৰ্থাৎ তৎসমৰ লগত তদ্ভৱ শব্দ লগাই নিলিখি তৎসমৰ লগত তৎসম আৰু তদ্ভৱৰ লগত তদ্ভৱ শব্দৰহে ব্যৱহাৰ উপযোগী বুলি মানি লোৱা হয়-- ধ্বনিৰ কাৰণেও। কিয়নো, আমি শিয়াল খেদোঁ, 'শৃগাল' নেখেদোঁ; সপোনহে দেখোঁ, 'স্বপ্ন' দেখোঁ বুলি নকওঁ। 

অৰ্থৰ খাতিৰত বা প্ৰচলিত মাত-কথা অনুযায়ী, কেতিয়াবা এনে কথাকো নিৰ্ঘাত সত্য বুলি সততে মনা নহয়। যেনে-- মৃতকৰ 'অস্থি'('হাড়' নহয়)হে উটুওৱা হয়; কুকুৰে 'হাড়'('অস্থি' নহয়)হে চোবায়। 
'তই কি বাঁহী বজালি' নামৰ কবিতাটিত নীলমণি ফুকনে লিখিছে :
 'বাঁহী নে ওঁঠত তোৰ
  অনুভূত সান্ত্বনাৰ পৃথ্বী'
ইয়াত, মূল সংস্কৃত শব্দ (তৎসম) 'সান্ত্বনা'ৰ লগত তৎসম শব্দ 'পৃথ্বী'হে ব্যৱহাৰ কৰিছে। তদুপৰি, এই দুয়োটা শব্দই যুক্তাক্ষৰযুক্ত ('পৃথিৱী'ৰ সলনি) হোৱা হেতু ধ্বনি সুন্দৰ হৈছে। 

একেদৰে, হীৰেন ভট্টাচার্যই লিখিছিল :
    'ৰ'দ গৈ গৈ ঢলি পৰে সূৰ্য / ত্ৰস্ত ৰাতিৰ অন্তৰীক্ষ / অন্ধকাৰত জ্বলে কালপুৰুষৰ তৰোৱাল অনিবাৰ্য'
ইয়াতো, 'ত্ৰস্ত' তৎসম শব্দটোৰ লগত ('আকাশ'ৰ ঠাইত) 'অন্তৰীক্ষ' তৎসম শব্দটিহে প্ৰয়োগ কৰা হৈছে। 

    সুৰৰ প্ৰয়োজনত, গীতৰ ক্ষেত্রত, এনে কথা নাখাটিবও পাৰে। যেনে --
   'বৰষা, তোমাৰ চকুত মেঘৰ অঞ্জন/ বিজুলীলতাৰে তোমাৰ কৱৰী বন্ধন'
কবিতাত, 'মেঘৰ অঞ্জন'ৰ ঠাইত 'মেঘৰ কাজল' বুলি নিলিখিম জানো? এই গীতৰ কলিটিত, সুৰৰ প্ৰয়োজনতহে ('বন্ধন'ৰ লগত মিলাবলৈ) 'মেঘ' তদ্ভৱ শব্দটোৰ লগত 'অঞ্জন' তৎসম শব্দটি ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে। 

    আমাৰ দৈনন্দিন জীৱনত প্ৰচলিত মাত-কথাকে, কবিতাত ৰহস্যময় কৰি তুলিবৰ বাবে আমি সাধাৰণতে তদ্ভৱ শব্দৰহে যথাসম্ভৱ প্ৰয়োগ কৰিবলৈ যত্নপৰ হওঁহঁক।
উদয় কুমাৰ শৰ্মা অসমৰ এগৰাকী জ্যেষ্ঠ কবি আৰু লেখক।

Rise Young Blood, Rise

By Ambikagiri Raichoudhury

Rise young blood, rise today, rise,
Rise with a volcanic eruption --
Break the nodes of indolence into dust
Covering the earth with the flow of work.
Rise young blood, rise today, rise,
Rise quaking both heaven and earth,
Slaying the nation's woes and indigence,
The stains of bondage in the alleys of disgrace.
Rise young blood, spilling your spates of blood,
Immersing the numbness of the nation,
Let the golden ragas bubble up
With the thriving of greenery upon the earth.
Rise young blood holding in your lightning-fist
The hammer that crushes and rebuilds,
Let all hypocrisy in the name of nation-building
Fly away pounded into dust.

Translated by Krishna Dulal Barua

Click to read the original Assamese poem.

Ambikagiri Raichoudhury (1885–1967) was an Assamese poet, song writer, playwright and freedom fighter of India.

Krishna Dulal Barua is a prominent translator and writer based in Nagaon, Assam. He received the Katha Award for translation in 2005.

কবিতাই নিঃসংগতা দূৰ কৰিব পাৰে

প্ৰণীতা সন্দিকৈ

প্ৰণীতা সন্দিকৈ

এজন শিক্ষিত ব্যক্তি হিচাপে কবিতাৰ সৈতে আপোনাৰ সম্পৰ্কটো কেনে ধৰণৰ?

মই ভাবোঁ কম বেছি পৰিমাণে কবিতা সকলোৱে ভাল পায়। ময়ো ভাল পাওঁ, বিশেষকৈ মনোগ্ৰাহী কবিতাসমূহ চিঞৰি-চিঞৰি গাই ভাল পাওঁ।

আপুনি কবিতা কিয় পঢ়ে?

ভাল লগা কবিতাই নিঃসংগতা দূৰ কৰিব পাৰে, সেয়ে মই কবিতা পঢ়োঁ।

কেনে ধৰণৰ কবিতাই আপোনাক তৃপ্তি দিয়ে?

যি কবিতা বাস্তৱবাদী, সহজে বোধগম্য, যি কবিতাই জীৱনৰ সুখ-দুখৰ উপলব্ধি কৰাব পাৰে তেনে কবিতাই মোক তৃপ্তি দিয়ে।

সাম্প্ৰতিক অসমীয়া কবিতা সম্পৰ্কে আপোনাৰ ধাৰণা কি?

অসমীয়া কবিতাৰ ইতিহাস অতি পুৰণি।বহু কেইজন স্বনামধন্য কবিয়ে অসমীয়া সাহিত্যৰ ভঁৰাল চহকী কৰিছে। অথচ বহুতো আধুনিক কবিয়ে কঠিন ,বছা বছা শব্দ প্ৰয়োগ কৰি কবিতা লিখিবলৈ চেষ্টা কৰিছে। মই ভাবোঁ ‘আবেগৰ বন্দী কবি নোহে নিয়মৰ’, কবিতাক নিয়মৰ মাজেৰে সৃষ্টি কৰিব নোৱাৰি। কবিতা কবিৰ আবেগৰ স্বতঃস্ফূৰ্ত প্ৰকাশ।

কবিসকলৰ প্ৰতি আপোনাৰ কি আহ্বান?

পাঠকৰ বোধগম্য হোৱা, সামগ্ৰিক জনজীৱনৰ লগত সম্পৰ্ক থকা কবিতাই পাঠকক আকৰ্ষিত কৰিব পাৰিব বুলি ভাব হয়। অৱশ্যে পাঠকো তেনেকৈ সচেতন আৰু অধ্যয়নপুষ্ট হ’ব লাগিব।

প্ৰণীতা সন্দিকৈ ডুমডুমা মহাবিদ্যালয়ৰ অৰ্থনীতি বিভাগৰ অৱসৰপ্ৰাপ্ত অধ্যাপক।

ভাল কবিতা একোটা বিচাৰি ফুৰোঁ

গোবিন কুমাৰ খাউণ্ড

গোবিন কুমাৰ খাউণ্ড
সাম্প্ৰতিক সময়ত অসমীয়া কবিতাক লৈ প্ৰায়ে সৰব আৰু নেতিবাচক আলোচনা শুনা যায়। সেই আলোচনাৰ পৰা কাকত-আলোচনীৰ সম্পাদনাকক্ষও সাৰি নাযায়। তীৰ্যক সমালোচনাৰে সামাজিক মাধ্যম ভৰি পৰে। কোনোবাই কয় কবিতা সৰল হ'ব লাগে, আন কোনোবাই কয় জটিল হʼলেও কথা নাই। কাৰণ কবিতাই কবিতাৰ কথাকে ক'ব। কেতিয়াবা কোনো কবিৰ (!) কবিতাক একাংশই কবিতা, আন একাংশই অকবিতা অথবা ‘জাবৰ’ আখ্যা দিলেও কবিসকলে  কবিতা নিলিখাকৈ থকা নাই। হোৱাই-নোহোৱাই নিতৌ অসমত শ-শ লোকে কবিতা লিখি থকাৰ সময়ত মনলৈ আহিছে-- ভামহে কোৱা কথা সাৰোগত কৰি কবিয়ে কবিতা লিখে নে বিশ্বনাথ কবিৰাজে কোৱাৰ দৰে ‘বাক্যং ৰসাত্মক কাব্যম’ৰ আধাৰত কবিতা লিখে। এইটোও বুজি নাপাওঁ ৱৰ্ডছৱৰ্থেনো কিয় কবিতাক ‘নিৰলাত সোঁৱৰা হিয়াৰ আবেগ’ বুলি কৈছিল। তথাপি কবিতা ভাল পাওঁ। কিয় ভাল পাওঁ সেই কথা পাছলৈ এৰি মনত পেলাইছোঁ কুঁহিপাঠত পঢ়া কোনো দিনে পাহৰিব নোৱৰা সেই পদ্যবোৰৰ কথা। যেনে-- 

  শুৱনি আমাৰ    গাওঁখন অতি
          শুৱনি গছেৰে ভৰা
  ডাল ভৰি ভৰি  ফল-ফুল লাগে
         কত পাওঁ তল সৰা ।

এইবোৰ পদ্যৰ যোগেদি লাভ কৰা গাঁও এখনৰ ছবি বুকুত লৈ ডাঙৰ হোৱাৰ সময়ত দেখিছিলোঁ লগৰ বহুতেই কবিতাৰ আখৰা কৰিছিল। কবিতাৰ মাজেদিয়েই কবি-সাহিত্যিকসকল সাহিত্যৰ বিশাল পৰিমণ্ডললৈ আহে আৰু অহা বাটতে বহু কবি হেৰাই যায়। বুকুত কবি হোৱাৰ বাসনা লৈ কিমানে জাতমৃত ৰূপ লৈছে তাৰ লেখ-জোখ নাই। মহাবিদ্যালয়ত পঢ়ি থকা সময়ত মোৰো এটা কবিতা মহাবিদ্যালয়ৰ আলোচনীত প্ৰকাশ হৈছিল। পিছে কিহৰ তাড়নাতনো লিখিছিলোঁ, নে আনে লিখা দেখিয়েই লিখিছিলোঁ তাৰ ব্যাখ্যা মোৰ ওচৰত নাই। কাৰণ কবি হোৱাৰ বাসনা মই সিমানতে ত্যাগ কৰি পাছলৈ যেতিয়া সাংবাদিকতাৰ জগতখনলৈ আহিলোঁ কবিতাৰ সলনি কবিয়ে অঁকাৰ দৰেই বাতৰিবোৰত  ফুলাম শব্দ  লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰাত সম্পাদনা বিভাগে ধমক দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে এই বুলি যে বাতৰিত শব্দৰ ফুল নাবাছিলেও হ'ব। কথাটো ময়ো মন কৰিলোঁ যে বাতৰি গল্প, কবিতা অথবা উপন্যাসৰ দৰে সৃষ্টিশীল লেখা নহয়। নিজৰ অজ্ঞাতে বাতৰিবোৰত সৃষ্টিশীল মনটোৱে ভৰ কৰিবলৈ ধৰাৰ সময়ত মাজে মাজে আৰম্ভ কৰিলোঁ কবিতা লিখিবলৈ। কিন্তু সেইবোৰ কবিতা নহয় নহয় যেন লাগে। বিচাৰি বিচাৰি শব্দ কিছুমান গোটাই লিখি থাকোঁ, নিজে পঢ়োঁ আৰু ফালি পেলাওঁ। পাছত ভাবোঁ কবিৰ বাবেহে কবিতা। কবিয়েহে  মানুহৰ, প্ৰকৃতিৰ, জীৱনৰ, পাৰ্থিৱ-অপাৰ্থিৱ, সুন্দৰ, প্ৰেম-ভালপোৱাৰ নিখুঁত চিত্ৰায়ণ কৰিব পাৰে, কবিতাৰ মহত্বৰে, সৰলতাৰে, আৱেগেৰে, বিবেকেৰে। সেয়ে চাগৈ লেখক-জীৱনৰ আৰম্ভণি জনা-নজনাকৈ, বুজা-নুবুজাকৈ কবিতাৰ যোগেদিয়েই কৰি এসময়ত সাহিত্যৰ ভিন্ন ক্ষেত্ৰত লেখকসকলৰ প্ৰৱেশ ঘটে। কিন্তু এটা কথা ঠিকেই অনুমান কৰিব পাৰিছোঁ, সকলো মানুহৰ বুকুতে কবিতাই বাস কৰে, সেয়ে ইয়াৰ প্ৰকাশ-যন্ত্ৰণা বৰ কষ্টকৰ। সুদীৰ্ঘ সময় ধৰি উপন্যাসৰ জগতত বিচৰণ কৰি এটা কথা মৰ্মে-মৰ্মে উপলব্ধি কৰিছোঁ যে কবি আৰু কবিতাই মানুহৰ মনত যি ভাবৰ, চিন্তাৰ সৃষ্টি কৰিব পাৰে গল্প-উপন্যাসে যেন ক্ষণিকতে সেই কাম কৰিব নোৱাৰে। কবিয়ে যেনেকৈ চিগাৰেটৰ পেকেটত কবিতা, গান লিখি পাঠকক চমকিত কৰিব পাৰে ঔপন্যাসিকসকলে, গল্পকাৰসকলে নিশ্চয় নোৱাৰে। কবিতা এটা কাটি-কুটি বছৰ বছৰ ধৰি বুকুত লৈ ফুৰা কবিসকলে ‘ফুল’ক লৈ কবিতা এটা লিখাৰ সময়ত যি কথা লিখিব ঔপন্যাসিক এজনে নিশ্চয় কাব্যিকতাৰ পৰা আঁতৰি আহি পৰিবেশ-পৰিস্থিতি, ফুলপাহৰ ৰূপ, ৰস, গন্ধ, ৰং-বিৰং, ডাল-পাত, ফুল আৰু চৰিত্ৰৰ সম্পৰ্ক-বিচ্ছেদৰ অৱতাড়নাৰে পাঠকক সুদীৰ্ঘ সময় কাহিনীৰ মাজত কৌতুহলী কৰি ৰখাৰ চেষ্টা কৰিব। কিন্তু কবিয়ে নিশ্চয় ফুলক লৈ কবিতা লিখিবলৈ ঔপন্যাসিকসকলে পৃষ্ঠাৰ পিছত পৃষ্ঠা খৰচ কৰাৰ দৰে নকৰে। জ্ঞানপীঠ বঁটাৰে সন্মানিত নীলমণি ফুকন ছাৰৰ সান্নিধ্যলৈ আহি উমান পাইছিলোঁ  প্ৰকৃত কবিয়ে কেনেকৈ কবিতাৰ সাধনা কৰে, কেনেকৈ শব্দৰ দৌল সাজি পাঠকৰ হৃদয়ত জোঁকাৰণিৰ সৃষ্টি কৰে। নীলমণি ফুকন ছাৰৰ গদ্য চিত্ৰকল্প, উপমাৰে ঠাহ খাই থকা ওজস্বী সাহিত্য। 

কবিয়ে উপন্যাস, গল্প কিমান পঢ়ে নাজানো, ঔপন্যাসিকসকলে, গল্পকাৰসকলে সততে বিচৰণ কৰে কবিতাৰ পৃথিৱীখনত। উপন্যাস এখনৰ আলোচনা-সমালোচনা কাচিৎহে হোৱা দেখা যায়। কিন্তু কবিতাৰ ক্ষেত্ৰত  কথাটো সুকীয়া। কবিতা যেন এক স্পৰ্শকাতৰ বিষয়। ইয়াৰ হীন-দেঢ়ি হোৱাটো কোনেও নিবিচাৰে। সেয়ে চাগৈ কেতিয়াবা ঔপন্যাসিক এজনে সংলাপেৰে, উপমাৰে, কথোপকথনৰ মাজেৰে প্ৰকাশ কৰিব নোৱৰা এক নিৰ্মম বাস্তৱৰ ছবি আঁকিবলৈ কবিতাৰ আশ্ৰয় লয়। মাজুলীৰ পৰা মই সঞ্জয় ঘোষে কৈছোঁ শীৰ্ষক উপন্যাসখনত 'ভালেমান দিন হ'ল ঘৰৰ মজিয়া গচকা নাই’ শিৰোনামৰ এটা কবিতা সংলগ্ন কৰিছিলোঁ। আচৰিত কথা পাঠকসকলৰ মাজত কবিতাটোৱে এক তীব্ৰ জোঁকাৰণিৰ সৃষ্টি কৰাই নহয় এটা চক্ৰই যাৰ বাবে বাৰে বাৰে হুমকি দিছিল কবিতাটো আঁতৰাই দিবলৈ। তেতিয়াই মনলৈ ভাব আহিছিল উপন্যাসখনৰ গোটেই কথাখিনি বুকুত লৈ ক্ষোভাগ্নিৰ দৰে যেন কবিতাটো জ্বলি আছে, ধোঁৱাই আছে কিতাপখনত। ভাব হয় কবিতাই কাহিনী, চৰিত্ৰ, পৰিৱেশ, পৰিস্থিতি, সামৰণি যেন একো নিবিচাৰে। কবি এজনৰ দৃষ্টিৰ সৈতে ঔপন্যাসিক এজনৰ দৃষ্টি একে হ'লেও সৃষ্টিৰ বাটত কবিৰ, কবিতাৰ মহত্ত্বৰ যেন তুলনা নাই। সেয়ে চাগৈ পৃথিৱীত কবি আৰু কবিতাৰ সংখ্যা নিচেই তাকৰ। যদিও শব্দৰ খেলা পাতি অহৰহ কবিৰ দৰে চিন্তাৰ চেতাৰ, ভাবৰ ভায়োলিন বজাই আছোঁ অসমৰ্থতাই কবিতাৰ কাৰুণিক কথকৰ দৰে বুকুত বিনাই আছে। কবিতা মোৰ বাবে এতিয়া মাথোঁ পাঠৰ বিলাস। সেয়ে ভাল কবিতা একোটা বিচাৰি ফুৰোঁ কবিৰ অৰণ্যত। কিন্তু সাম্প্ৰতিক সময়ত হৃদয় জোঁকাৰি যোৱা, চিন্তাৰ চুলি ছিঙা কবি আৰু কবিতাই বা ক'ত?

গোবিন কুমাৰ খাউণ্ড বৰ্তমান সময়ৰ এগৰাকী গুৰুত্বপূৰ্ণ ঔপন্যাসিক আৰু সাংবাদিক।

কেনেধৰণৰ কবিতা পঢ়ি ভাল পাওঁ

পৰমানন্দ মহন্ত

পৰমানন্দ মহন্ত

সংস্কৃত কাব্যগ্ৰন্থত কয়, কবি হেনো স্ৰষ্টা আৰু দ্ৰষ্টা। সেয়ে কবিতা হ’ল সৃষ্টি আৰু দৃষ্টি। এনেবোৰ কথাই মোক কবিতাৰ বিষয়ে জানিবলৈ দিলেও মই নিজৰ মতেই কবিতা বিচাৰ কৰোঁ। মোৰ বাবে কবিতা, ছবি, সংগীত আৰু গণিত একে শাৰীৰ ‘বস্তু’/বিষয়—এই আটাইকেইটাই মানুহৰ নিজা সৃষ্টি। কবিয়েই কেৱল স্ৰষ্টা নহয়, চিত্ৰশিল্পী এজনো, সংগীতকাৰ এজনো, গণিতজ্ঞ এজনো স্ৰষ্টা। নিৰ্দিষ্ট প্ৰমেয়ৰে তেওঁলোকে নিজৰ নিজৰ বিষয়বোৰ সৃষ্টি কৰে। এই প্ৰমেয়বোৰো কঠিন বাস্তৱৰ অভিজ্ঞতাৰপৰাই অহা। অভিজ্ঞতাৰ কষটি শিলৰ অবিহনে প্ৰমেয়ৰ অস্তিত্ব নাই। এই ‘বস্তু’/বিষয় কেইপদৰ এটাৰ বিষয়েও সম্পূৰ্ণকৈ বুজা টান যদিও গণিতৰ বাহিৰে আন কেউটাকে হৃদয়ৰ লগত জুৰিব পাৰে সকলোৱেই। কাৰণ এই আটাইবোৰেই বিমূৰ্ত। পঢ়ুৱৈয়ে, দৰ্শকে, শুনোতাইহে নিজাববীয়াকৈ কৰা অনুভৱেৰে ইবোৰক মূৰ্ত, সাকাৰ কৰি তোলে। গণিতৰ কথা ইয়াত নকওঁ—এজন গণিতজ্ঞই সগৰ্বে কৈছিল গণিত যিমানেই ব্যৱহাৰিক দিশৰ পৰা দূৰৈত, ই সিমানেই বিশুদ্ধ, সত্য। কোনো ব্যৱহাৰত নহা গণিতহে আচল গণিত। কিন্তু কবিতাৰ কথা বেলেগ—ভাষা এটাৰ শব্দ আৰু ব্যাকৰণৰ সামান্য জ্ঞান থকা জনেও কবিতাৰ আবেদন অনুভৱ কৰিব পাৰে সামান্যভাৱে হ’লেও। কিয়নো কবিতাৰ বিশেষ আকৰ্ষণ শব্দৰ প্ৰয়োগতেই, শব্দৰ গাঁথনিয়ে কবিতাৰ লয় গঢ়ে, ছন্দ গঢ়ে, অৰ্থ গঢ়ে। ডাঙৰ কথা হ’ল শব্দবোৰে লগ লাগি এনে এক ব্যঞ্জনা সৃষ্টি কৰে যে বিভিন্ন ভাবৰ অনুভূতি সঞ্চাৰ হয়। কবিতাই মানুহৰ অনুভূতিৰ সূক্ষ্মতা, বৈচিত্ৰ্য প্ৰকাশ কৰে। আটাইতকৈ ডাঙৰ কথা হ’ল কবিতাই প্ৰেমৰ কথাই কয়। মানৱীয় প্ৰেম, মানৱীয়তাৰ বহল পথাৰখনৰ কথা। কবিতাত শব্দই সৃষ্টি কৰা অলৌকিক চেতনাই আমাক সমৃদ্ধ কৰে,–মানুহ হোৱাৰ গৌৰৱ অনুভৱ কৰায়। এইবোৰ কাৰণেই মাজে মাজে কবিতাৰ ওচৰ চাপোঁ—দুখৰ লগৰীয়া কবিতা, নিঃসংগতাৰ লগৰীয়া কবিতা, সুখ আৰু আনন্দৰ, হাঁহি-কান্দোনৰ লগৰীয়া কবিতা।

একো নুবুজিলেও কিছুমান কবিতা ভাল লাগে কেৱল শব্দৰ জনজননিৰ কাৰণেই। যি কবিতাত লয় বিচাৰি নাপাওঁ সেই কবিতা মই পঢ়িব নোৱাৰোঁ। ভাল লগা কবিতাৰ অৰ্থ বুজি নাপালেও মনত পেলাওঁ বিষ্ণু দেৰ কবিতাত থকা শ্যেলীৰ কথাটো—কবিৰ মন হেনো ‘নিভন্ত আঙ্গাৰ/কবিতাৰ শিখা জ্বলে/কম বেশি হাওয়াৰ দমকে’। বতাহে জ্বলাই দিয়া মনৰ নুমাই যোৱা আঙঠাৰপৰা ওলোৱা কবিতাৰ ওপৰত কবিৰে নিয়ন্ত্ৰণ নাথাকে, আমি কিয় অৰ্থ বিচাৰি হায়ৰাণ হওঁ?

পৰমানন্দ মহন্ত অসমৰ এগৰাকী বিশিষ্ট লেখক আৰু অসমত বিজ্ঞান জনপ্ৰিয়কৰণ আন্দোলনৰ অন্যতম গুৰি-ধৰোঁতা। তেওঁ ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পদাৰ্থবিজ্ঞানৰ অৱসৰপ্ৰাপ্ত অধ্যাপক।