হীৰেন ভট্টাচাৰ্য
অথনিয়েই অলপ ফটিকা খাইছিলোঁ তাৰ ৰাগী এতিয়াও আছে৷ হয়তো এইদৰে গোটেই ৰাতিটো যাবগৈ৷ এইদৰে কেতিয়াবা ফটিকা খাওঁ! আৰু, তাৰ ৰাগীয়ে মোক লৈ যায় মনৰ সেই নিজান বনলৈ য’ত মই মোৰ স’তে কথা পাতোঁ কেতিয়াও কাৰো স’তে নপতা কথা৷ কি সুন্দৰ সেই ৰাতিবোৰ৷ তৰাই তৰাই নীল আকাশখনত কথাৰ আখৈ ফুটে, ৰাতিৰ নিটোল শৰীৰ মোৰ প্ৰাণৰ নদীয়ে ধুৱাই দিয়ে শীতল সুললিত জলেৰে৷ ১৯৬৩